Ostatnie tchnienie rozpacz i cierpienie

 Nie kochany, błotem obrzucany.
 Ludzka ciemnota już go osądziła.
Jego życie sens straciło.
Poszedł w drogę tuż przed sobą, tam się tylko lekko pociął.
By zapomnieć o tym wszystkim łyknął w domu nasenne pastylki.
Ludzka samotność schowana gdzieś głęboko.
Uciekło życie - On zmarł o świcie.
Człowiek jak wielu innych chował się skrycie.
Uciekł ze świata, by nie doznać od najbliższych bólu i cierpienia.
Czyn odważny jak i głupi dla człowieka co się gubi.

 -Cezary Szewczyk 

Kolejny wiersz, który powstał z nocnej weny westchnień.
I pomyśleć, że to co się w głowie rodzi można wstawać w nocy i zapisywać na kartce, by rano nie zapomnieć...