Ostatnio ktoś mi napisał..
 " Po co to robisz? " .
 " Gdyby Ci nie zależało to byś odpuścił. Nie jest czasem tak, że nie możesz odpuścić... Bo wciąż kochasz?".
 Nie mogę kochać kogoś, kto dla mnie nie istnieję.
Całe życie byłem pewny, że mam dużo...  Mam marzenia, które są piękne i wcale się nie łudzę, że się kiedyś choć jedno spełni...
 Wiem, że nie można mieć wszystkiego, ale marzyć nikt nam nie zabroni.
 Nawet gdy będę na zboczu gór i postanowię się poddać, nigdy nie skoczę...
 Wiecie dlaczego? Bo trzyma mnie zdrowy umysł, ktory nigdy nie powie- " skacz".
    We śnie miłość wieczna jest.
Może Bóg innym winy wybaczy, ja nie potrafię.
 Nawet gdy ludzie są wilkami i szczerzą kły, a w oczach mają błyskawice
to bezsens życia drzemie w nich.
  Sny mam piękne, sam czasem gdy się budzę to się śmieję,
bo tylko w nich zły humor zamienia się w zadowolenie.
 Każdej nocy wraca jakiś sens, że coś trwa wiecznie, ale to jest trucizna, nie realny bieg.
  Życie zdeptało wielu ludzi, a być może to ludzie zdeptali dobre życie jakie mieli.
Nie docenili,  a winnych widza w innych, a nie w sobie.
 W nocy jak każdy singiel bywa, że samotność dogorywa.
 Pusto tak,  a jednak w myślach ciągle ktoś jest...
Słyszę głos jaki słyszałem przed laty,  przed oczyma pojawia mi się obraz jaki widywałem nie raz.
 I ten wzrok, co lśni jak diamenty...
 Dobrze wiem, że to mój własny świat i rozmawiam z samym sobą, a nie z kimś.
Kiedy noc się kończy czuję, że złe wspomnienia odwiedzać będą mnie na wieki.
 Każdego dnia swe życie na nowo odkrywam, bo wiem, że kiedyś się tylko łudziłem.
 Wciąż marze, wciąż kocham - lecz samotnie...
Czasem gdy się budzę mam nadzieję, że wszystko co było złe to tylko był zły sen.
Po chwili dociera do mnie, że to po prostu był źle obrany cel w życiu.
 Oddałem się komuś,, kto nigdy tego nie doceniał, oddałem sie komuś kto kocha każdego.
Kiedyś myślałem, że ja i ktoś  to światy są te same, lecz jak się okazało to są bardzo odległe od siebie.